Capitis Diminutio Maxima
ας μην τα ρίχνουμε όλα στο φεγγάρι
κάποτε φυσάει άνεμος των τρελών
αποβροχάρης (ως ελέχθη)
και τότε ανοίγουν οι πυλώνες
στις παλαιές ξυλογραφίες
κι οι άγγελοι στις τέσσερεις γωνιές
σαλπίζουν ανεπιστρεπτί
το σιωπητήριο του φωτός
σ’ αυτό το δρόμο
το χαρτί είναι ψυχρό σα χιόνι
ξεχασμένο στη σιωπή του
μάταια προσπαθούμε να διαβάσουμε
τα κλειστά παντζούρια
τις ταμπέλες των μαγαζιών
με τα μισά τους γράμματα σβησμένα
τα προσωπεία στους τοίχους
άδεια από γέλιο ΄
ένα χέρι τεντωμένο στο γιατί
κάπου ακούγεται ένα βιολί
σκεπασμένο μ’ αγριόχορτα
θα περάσει λοιπόν ο ζητιάνος
που φόραγε γυαλιά συρμάτινα
κρατώντας ένα βιβλίο
με αποφόρια ποιημάτων
Βασίλης Πολύζος
Capitis Diminutio Maxima
από τη συλλογή προς ρωμαίους
© Βασίλης Πολύζος 2002-2003
4 σχόλια:
είναι φορές
που θέλω να ντυθώ εγώ ο ζητιάνος
... σίγουρο θα είναι
πως δεν θα φταίει το φεγγάρι!
φιλί
της νύχτας!
"θα περάσει λοιπόν ο ζητιάνος
που φόραγε γυαλιά συρμάτινα
κρατώντας ένα βιβλίο
με αποφόρια ποιημάτων"
Φίλε Βασίλη το παραπάνω
μου άρεσε ιδιαίτερα
Βρίσκω συγγένεια
με τον δικό μου βίο
Πολλά φιλιά
Συμφωνώ, Ντέπι! Ποτέ μην ντύνεσαι στο φεγγαρόφωτο!
Φιλιά
Συγγένεια;
Ελένη, σε ποιο σημείο; Πες μου περισσότερα.
Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου