ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΛΥΖΟΣ, Διήγησις Ζωσιμά Ιερομονάχου (2)

ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΖΩΣΙΜΑ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (2)

Και ιδού, μεσούσης ημέρας, αληθώς σοι λέγω, αμήν, αμήν,

[φύσηξε ξάφνου λύδιος άνεμος ηδονικός
ριπίζοντας τραγούδια ανόσια και βαριά αρώματα
και στεναγμούς βαρύαυλου και σαμβύκης
κι ανατριχιάσαν σύγκορμα οι αγγέλοι
πίσω απ’ τις λόχμες των ψηφιδωτών
κι άνοιξαν στις ουρές των παγωνιών κόκκινα αστέρια]

επάρας ο Ιωάννης τους οφθαλμούς αυτού κατέναντι είδε
και ιδού, γυνή αχίτων –ως η θυγάτηρ Φαραώ κατέβη
λούσασθαι επί τον ποταμόν- και φέγγος ην επ’ αυτής
ηδύπνοον από ξανθής χαίτης έως δακτύλων των ποδών
αυτής• ότι νιφετός ανθέων επί της κεφαλής αυτής και οι
μαστοί αυτής μήλα εύοσμα και οι μηροί αυτής ωσεί θωπεία
κρίνων σχιζομένων γλυκεί ζεφύρω