Οδός Μαγνήτων ’58
.................................................στη Φαίδρα
7
σήμερα σημαδέψαμε στον τοίχο
τ’ αρχέτυπα σύμβολα
περιστέρι ακροκέραμο φύλλo ελιάς
το λουλακί μιας πόρτας
το ζουζούνισμα της σφήκας
στ’ ανοιχτό σου παράθυρο
κάποιος έπαιζε πρωί πρωί
χαρούμενη ανοιξιάτικη βροχή
στο σαντούρι
έπειτα λύθηκε στο φως
βυθίστηκε στα χρώματα
αναδύθηκε με φτερά στους ώμους
άγγελος περνάει στο δρόμο
ραντίζει βούλες ροζ και πράσινες
στα φουστάνια των κοριτσιών
μυρώνει τα φιογκάκια τους
μα δε μπορεί ν’ αγγίξει
τα αινίγματά τους
είμαστε έτοιμοι
για την οικογενειακή φωτογραφία
περιμένουμε μόνο τη μικρή μας τη Μυρτώ
τη μέλλουσα γιαγιά μας
να κεντήσει ριζοβελονιά το πρώτο της στιχάκι
να προβάρει στον καθρέφτη
το πρώτο της φιλί
να φορέσει τ’ άσπρα σοσόνια της
σήμερα σημαδέψαμε
από το ποίημα
Οδός Μαγνήτων ’58
του Βασίλη Πολύζου
© 1962
άγγελος στο δρόμο
μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2004
Σημείωση:
Το «Οδός Μαγνήτων ’58» είναι το μόνο ποίημα
που κράτησα μέχρι σήμερα εν ζωή από τη δεκαετία του ’60.
Είναι μια σπονδυλωτή σύνθεση από 8 ποιήματα γραμμένα
με φόντο (όχι ηθογραφικό, θέλω να πιστεύω) την πόλη του Βόλου
από τα μαθητικά μου χρόνια. Οι μόνες παρεμβάσεις σε σχέση
με το αρχικό κείμενο είναι το μονοτονικό, η αστιξία και η αλλαγή
του τίτλου (αρχικός τίτλος: μικρές πρωινές ήττες).
Εδώ το έβδομο κομμάτι αυτής της σύνθεσης.
.................................................στη Φαίδρα
7
σήμερα σημαδέψαμε στον τοίχο
τ’ αρχέτυπα σύμβολα
περιστέρι ακροκέραμο φύλλo ελιάς
το λουλακί μιας πόρτας
το ζουζούνισμα της σφήκας
στ’ ανοιχτό σου παράθυρο
κάποιος έπαιζε πρωί πρωί
χαρούμενη ανοιξιάτικη βροχή
στο σαντούρι
έπειτα λύθηκε στο φως
βυθίστηκε στα χρώματα
αναδύθηκε με φτερά στους ώμους
άγγελος περνάει στο δρόμο
ραντίζει βούλες ροζ και πράσινες
στα φουστάνια των κοριτσιών
μυρώνει τα φιογκάκια τους
μα δε μπορεί ν’ αγγίξει
τα αινίγματά τους
είμαστε έτοιμοι
για την οικογενειακή φωτογραφία
περιμένουμε μόνο τη μικρή μας τη Μυρτώ
τη μέλλουσα γιαγιά μας
να κεντήσει ριζοβελονιά το πρώτο της στιχάκι
να προβάρει στον καθρέφτη
το πρώτο της φιλί
να φορέσει τ’ άσπρα σοσόνια της
σήμερα σημαδέψαμε
από το ποίημα
Οδός Μαγνήτων ’58
του Βασίλη Πολύζου
© 1962
άγγελος στο δρόμο
μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2004
Σημείωση:
Το «Οδός Μαγνήτων ’58» είναι το μόνο ποίημα
που κράτησα μέχρι σήμερα εν ζωή από τη δεκαετία του ’60.
Είναι μια σπονδυλωτή σύνθεση από 8 ποιήματα γραμμένα
με φόντο (όχι ηθογραφικό, θέλω να πιστεύω) την πόλη του Βόλου
από τα μαθητικά μου χρόνια. Οι μόνες παρεμβάσεις σε σχέση
με το αρχικό κείμενο είναι το μονοτονικό, η αστιξία και η αλλαγή
του τίτλου (αρχικός τίτλος: μικρές πρωινές ήττες).
Εδώ το έβδομο κομμάτι αυτής της σύνθεσης.
6 σχόλια:
Είναι πραγματικά υπέροχο Αιμ...σ'ευχαριστώ από το βάθος της καρδιάς μου
που μου αφιέρωσες ένα ποίημα
από τα χρόνια της αθωότητας
στην κοινή μας πατρίδα...
μου αρέσουν όλα σ'αυτό
ο τρόπος που δίνονται οι εικόνες
οι περιγραφές
οι δικές μου αναμνήσεις
από τις γειτονιές
άνοιξη καλοκαίρια κυρίως
τα χρώματα της θάλασσας
οι άγγελοι τα φιογκάκια τα σοσόνια
οι οικογενειακές φωτογραφίες
η οδός Μαγνήτων
και δική μου συνοικία
ξεχασμένου ονείρου...
μου αρέσει και η ζωγραφιά όπως
και το σχόλιο που συνοδεύει
το κυρίως κείμενο...
είναι όλα αβάσταχτα τρυφερά...
σ'ευχαριστώ σ'ευχαριστώ
σε φιλώ
Φ.Φ.
Χαριτίνη,
λέω πολλές φορές, δε θέλω να γράψω τίποτε γι αυτά, να μην τα προδώσω, να τα κρατήσω μόνο για μένα και για τους φίλους/φίλες, που τώρα μεγάλωσαν, δεν υπάρχουν, δεν τους ξέρω,"έβγαλαν κόκκο, ενώθηκαν με την απέραντη έρημο". Μα η θάλασσα εκείνη που κανένας, ούτε καν ο Παπαδιαμάντης δεν τη γνώρισε (άπαγε της βλασφημίας!)υπάρχει πάντα, μου μιλάει και της μιλάω.
Έκανα πριν χρόνια ένα ντοκιμαντέρ για την ΕΡΤ "μια πόλη θυμάται", κι ύστερα το μετάνιωσα, δεν ήταν αυτό που ήθελα, ο έρωτας κι ο θάνατος (αχώριστο ζευγάρι), γλιστρούσαν μέσα από τα χέρια μου, γελούσαν με την αδεξιοσύνη μου.
Τέλος πάντων
Σε Φιλώ, Κυρία Φ.
Αιμ.
Aιμ...
αν μπορώ να πω κάτι
πάνω σ'όλα αυτά τα συγκινητικά
που έγραψες...
είναι ν'αφήσεις αυτή τη θάλασσα
να περάσει μέσα σου
με όλο τον έρωτα
και τον θάνατο-ενδεχομένως-
που κουβαλάει
μη μετανιώνεις και μη λυπάσαι
σε μας στο κάτω κάτω μένει η ομορφιά...
καλημέρα
σε φιλώ κι εγώ
ποια συγκινητικά;
η θάλασσα με ξέρει και την ξέρω
τα μπλόκια, ο Άναυρος, η Αγριά,
τα τσιμέντα!
η γραφή είναι που δεν έχει όλα τα χρώματα που ξέρω
είδα ένα όνειρο
οδηγούσα ένα φορτηγό,
το έφερα στην άκρη της αβύσσου
κατέβασα απ' την καρότσα δέκα άλογα
τους έδινα από μια κλοτσιά
και τα πέταγα στο γκρεμό
είχα τη γεύση του ουράνιου τόξου!
τραπουλόχαρτα!
καλημέρα
Το σχόλιο μου;
φαγώθηκε;
έλεγα μόνο πως το ποίημα είναι εξαιρετικό και τα σχόλια αντάξια του...
Μεριλού, δεν ξέρω τι να πω!
Πώς φαγώθηκε;;;!!!
Εν πάση περιπτώσει, παράξενα πράγματα συμβαίνουν στη γειτονιά των αγγέλων.
Σ' ευχαριστώ για το εξαφανισθέν σχόλιο και για το...διασωθέν!
Αιμ
Δημοσίευση σχολίου