Πέτρος Γκολίτσης / τρία ποιήματα από "ΤΟ ΤΡΙΒΕΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"

ΜΟΝΟ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Μόνο οι νεκροί δεν ταξιδεύουνε
χωρίς να σκέπτονται σκαλίζουν
μ’ ένα ραβδί στην επιφάνεια του μυαλού μου
φτιάχνουν τετράγωνα πετάγονται καρέκλες
και με το δάχτυλο σχεδιάζουν κύκλους νοερούς
ανάβουν ήλιους που δεν σβήνουν
γυρεύουν τις καταπακτές καταβυθίζονται

έκτοτε με αγνοώ και περιφέρομαι
σε τόπους που θα υπάρξουν

ΠΙΟ ΚΑΤΩ

Πρέπει και πάλι να κατέβω
να τους καθησυχάσω τους τρελούς μου
κάποιοι κοιτάζουν το ταβάνι
με μάτια γουρλωμένα
το παίζουνε νεκροί
                πιο κάτω
μαζεύονται δυο-τρεις
έντονα μιλούν
χειρονομούν και σχέδια καταστρώνουν
πρέπει να βρίσκομαι αδιάκοπα
πιο κάτω από αυτόν
που χτυπά
                   τις αλυσίδες
                                           και ουρλιάζει

Η ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΜΙΛΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ

«Σας περίμενα
παρακαλώ περάστε
να προσέχετε
καθώς θα κατεβαίνουμε»

Μιλήσαμε με στίχους
με κίτρινα βεγγαλικά
και περιστέρια-σκύλους
με στίχους του που χάθηκαν
του απαντούσαμε
μας έλεγε δικούς μας
κυρίως τους μελλούμενους
(καταλαβαίναμε πως ήτανε δικοί μας)
Στο τέλος μόνο φάνηκε
πως ήμασταν με τους νεκρούς
πως ήταν πάλι μόνος
πάνω σ’ αυτό δυνάμωσε η φωνή του:

«Το ήξερα από την αρχή
μα δεν στενοχωριέμαι
έχω εδώ -να- δίπλα συντροφιά
τον φίλο μου τον ποιητή
τον Dylan Thomas
έρχεται κάθε τόσο να με δει
του ψήνω ελληνικό καφέ
μα δεν μιλάμε»


Πέτρος Γκολίτσης
τρία ποιήματα
από το βιβλίο του
ΤΟ ΤΡΙΒΕΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
έκδ. ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ
2013

those are pearls that were their eyes
εικαστική νέκυια του Βασίλη Πολύζου
2005
(δες στίχ. 48 από το ποίημα THE WASTE LAND
του T.S. Eliot: “Those are pearls that were his eyes”)