Μαρία Ροδοπούλου, 3 ποιήματα

Σαν μια μικρή μαντεμένια στόφα

Αλλά

υπάρχουν πράγματα που αγνοούμε ή μας αγνοούν

Αφού διαμαρτύρεσαι θα σου πω

Βλέπω πίσω από τις σκιές

Πίσω από το δωμάτιο που έχει πιάσει ρίζες

Το σώμα μου μια όμορφη κυψέλη

Τα χέρια που κλείνουν τα μάτια αιμορραγούν πιθανότητες

Οι άνθρωποι είναι σα μικρές καμινάδες

Κάποιοι μεγαλώνουν και γίνονται φουγάρα πλοίων

Ενοικιάζουν τον πνιγμό τους στο πρώτο τυχαίο ναυάγιο

Ο Τιτανικός σε επαναλήψεις

ή αν προτιμάς η κοκκινοσκουφίτσα

που αιώνες τώρα παγιδεύει τον λύκο

μες στην κατακόκκινη πείνα της

Κάποιοι

σαν εμένα

δεν μεγαλώνουν

Γίνονται χαριτωμένες μαντεμένιες στόφες

Καίγονται

καίγονται

καίγονται

κι όμως σχεδόν αλώβητες σκουριάζουν

Είναι το νερό

σε κείνες τις μικρές ελάχιστες κυψέλες τους κρυμμένο

Σου το είπα

Βλέπω πίσω από τις σκιές

Πίσω από τις ιστορίες που αφήνουν το αποτύπωμά τους

όπως το φίδι αφήνει το ίχνος του  στο φρέσκο γρασίδι

Πίσω από τις ιστορίες που αφήνουν το σημάδι τους

σαν την ανεξίτηλη ρωγμή του έρωτα στο πρόσωπό μου

Είναι δώρο!

Stuff like that, όπως λέει και η Helen από το Salem

Ξέρεις εκεί που κάποτε

καίγανε

καίγανε

καίγανε

μικρές όμορφες αθάνατες στόφες

 Η τραγωδία της κουρτίνας

Επειδή σκαρφιστήκαμε

όλη την ιστορία από την αρχή

μια νότα τραγωδίας είχε μόνο η κουρτίνα

Έπεφτε κλαίγοντας μεταξύ των πράξεων

Ασβεστώναμε απόγνωση τα μάτια

Ο πατέρας φορούσε σωσίβιο λεκιασμένο στόμα

η μητέρα κρατούσε σχολαστικά απομνημονεύματα
για τις σπασμένες βάρκες  στις  ξέρες  των χειλιών της

Εκείνη κι εγώ ψαλιδίζαμε
τον ποδόγυρο  ξένων εγκλημάτων

Σκοτώναμε τις νύχτες

στρώνοντας ταπετσαρίες στα σπίτια των νεκρών

Μετά έκλεψε την κουρτίνα

Πέταξε μακριά πάνω στην μαγική μας λύπη

Μόνη απέμεινα να μαζεύω αποκόμματα

Κάποια στιγμή θα συνθέσω την δική μου τραγωδία

Επειδή ζυμώσαμε
όλο το παραμύθι από την αρχή

μια ιδέα θλίψης είχε μόνο η κουρτίνα

Έπεφτε με λυγμούς μεταξύ των happy ends

Χτυπάει το τηλέφωνο

Δεν κοιτώ πίσω από καθρέφτες παλιούς
με φοβίζει το ύφος του τοίχου
Δεν ερμηνεύω τις τυπωμένες οδηγίες
με τρομάζουν οι παραπομπές Ούτε αλλάζω συρμό
με καταπίνουν οι σταθμάρχες
Είμαι υπάκουο βαγόνι εικονικής ανταρσίας
Πλήρως εξοπλισμένο κομμάτι αναπόδεικτου θεωρήματος
που φτιάχνεται μ επιμονή κι υπομονή
από τους εργοδηγούς συσκευασμένης ελευθερίας

Δεν ακούει κανείς  το τηλέφωνο;

3 ποιήματα
από το βιβλίο της Μαρίας Ροδοπούλου
ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΛΕΣ
που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες
από τις εκδόσεις ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

εικόνα
αναδυομένη
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου 2008