Καλοκαίρι με τον Πτωχοπρόδρομο (2): το αγιοζούμιν (όπως τώρα, κοινωνικά συσσίτια)!

το αγιοζούμιν
πτωχοπροδρομικόν ποίημα

Στάσσει γαρ τρις ο μάγειρος το έλαιον απέσω

και βάλλει και θρυπιόξυλα τινα δια μυρωδίαν

και το ζουμίν εκχέει το επάνω των ψυχίων

και δίδουν μας και τρώγομεν και λέγουν το αγιοζούμιν.

Κάλει λοιπόν, Ηγούμενε, τούτο Θερμαλατέαν  

και μην καλής αγιόζουμον δια την ομωνυμίαν.

Τούτο δαμάζει πάντοτε τους ταπεινούς Αβάδας.

Τι μαγειρεύουν σήμερον; και λέγουν αγιοζούμιν.

Σηκώνω το πινάκιν μου και βλέπω το σκουτέλιν,

και γέμει ως άνω θρύμματα και λέγοντα αγιοζούμιν.

Κουντώ τον συψωμίτην μου, σύρνω τον εκ το ιμάτιν,

και λεγω τι εν’ το τρώγομεν και λέγει αγιοζούμιν.

Και πίστευσον, ού ψεύδομαι, μεγάλως αληθεύω.

Των γαρ κρομμύων πάντοτε συντόμως η δριμύτης,

και ο ιος του λέβητος επάνω πρασινίζει.

Και πίστευσον, εμάνηντο, και ού θέλω να το φάγω.

Πεινών δε πάλιν τρώγω το, και ειπέ με, τι να φάγω.

Πάντως πεινών αγανακτώ, κινούμαι εις το αγιοζούμιν

και λέγω νάβρα θρύμματα καλά και να χορτάσω.

Εκείνοι τρώγουν βαθρακούς* ημείς δε τ’ αγιοζούμιν.

*το ψάρι πεσκανδρίτσα ή βατραχόψαρο


το αγιοζούμιν
ένα ποίημα του Βυζαντινού λόγιου και ποιητή
Θεοδώρου Προδρόμου ή Πτωχοπροδρόμου (περί το 1098-1166)

DEVELOPMENT
μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου
2009