Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ - 13 χρόνια και 26 μέρες: μποτίλια στο πέλαγο!





13 χρόνια και 26 μέρες: μποτίλια στο πέλαγο!

σερφάροντας στο google, σε ώρα τεμπελιάς, την περασμένη
Δευτέρα (26/11), πέφτω (ιστορικός ενεστώς!) συμπτωματικά
επάνω στο εξής λήμμα:

Ο ασπασμός του ονείροιΙ ΑΥΓΗ αιοκτιι18Ριονι9οο 48
invenio.lib.auth.gr/record/5992/files/npa-2004-5756.pdf?version=1
Το επισημάνατε δημόσια με +1. Αναίρεση
Ποιήματα. Εκδόσεις ΗΜ ΥΛΗ 7999. Της ΔΗ-ΗΤΡΑΣ ιιιιιιιυικον ...
Ο ποιητής κοίταζε κατάματα το ποίημα του και γύρω ... τρα
Ο Βασίλης Πολύζος. μετα α- πό τόσα ...


Βλέποντας το όνομά μου, πατάω κλικ και εμφανίζεται μπροστά μου
ένα δημοσίευμα στην ΑΥΓΗ της 31 Οκτωβρίου 1999. Ήταν ένα άρθρο
της ποιήτριας Δήμητρας Παυλάκου για το βιβλίο μου Επίλογοι και
άλλα Κεκραγάρια
, που πρώτη φορά το έβλεπα. Πρέπει να σημειώσω
ότι οι Επίλογοι ήταν η πρώτη μου συλλογή ποίησης που τυπωνόταν
σε βιβλίο (Εριφύλη, Ιούλιος 1999), και βγήκε στα βιβλιοπωλεία περί
τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Το άρθρο της Δήμητρας Παυλάκου
σίγουρα θα ήταν το πρώτο κριτικό κείμενο για τα ποιήματα αυτής
της συλλογής και όταν το είδα (για πρώτη φορά) προχτές, ένιωσα
όπως θα ένιωθε ο παραλήπτης μιας επιστολής που ταξίδευε στο
 πέλαγος μέσα σε σφραγισμένο μπουκάλι, για να φτάσει στα
χέρια του μετα από 13 χρόνια!
Θέλω να ευχαριστήσω από εδώ θερμά την Δήμητρα Παυλάκου
για τη χαρά που μου έδωσε το γεγονός.
Και για τη γενναιόδωρη, κριτική ματιά της, βέβαια!
Βασίλης Πολύζος, 28.11.2012

Δείτε παρακάτω το δημοσίευμα στην ΑΥΓΗ (το λήμμα στο
google)
καθώς και μια πιο ευκρινή, σημερινή «μεταγραφή» του από εμένα.





    Ο ασπασμός του ονείρου  
Βασίλης Πολύζος: «Επίλογοι και άλλα κεκραγάρια»           
            Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΑΥΛΑΚΟΥ
              (
ΑΥΓΗ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1999)




    Πλέει στ’ ανοιχτά του έρωτα, σ΄ένα κατάλευκο
χαρτί-πλεούμενο και το κύμα τον σπρώχνει σ’ ακρογιάλι.
Αλλιώς το είχε φανταστεί αυτό τ’ απάνεμο της ποίησης.
Βρήκε άδεια πλαστικά μπουκάλια από εμφιαλωμένες
ελπίδες, κονσερβοκούτια, πίσσες ιδεών. Ήθελε στην
ποίηση ευωδιές. Ήξερε πού θα τις βρει. Ξάπλωσε στη
ζεστή αγκαλιά του ήλιου.
    Περίμενε κι απέναντι τ’ όνειρο, περίμενε, όπως
κανονίστηκε στο ποίημα, σε απόσταση ασφαλείας.
Ο ποιητής κοίταζε κατάματα το ποίημά του και γύρω
μηχανάκια και περίεργοι περαστικοί κοίταζαν και τους
δυο. Έμειναν σε απόσταση ασφαλείας οι λέξεις, για να
σώσουν το μέλλον της ποίησης του ονείρου. Για να
δώσουν σάρκα και οστά στο όνειρο, μακριά από τους
αδιάκριτους των χρηματιστηρίων.
    Βαδίζει ο ποιητής και πατάει ελαφρά στα όνειρα τα
κοινά, τα συμφωνημένα μεταξύ αυτού και της ποίησης.
Τα πρόσωπα του έργου του εξιδανικευμένα της αγάπης
πρόσωπα. Ερημίας και προσμονής.
Οι ώρες καταγεγραμμένες ως την «ακροτελεύτια»,
αφιερωμένες μία μία ποιητικά σε πρόσωπα του μύθου
της ζωής. Μέσα στις ώρες η καρτερία του ουρανού.
Κι έπειτα, ξαφνικά, χωρισμός. Το πλεούμενο σάλπαρε
και δεν γινόταν να φέρει πίσω τον χρόνο και τα
τηλέφωνα είναι εννιά στις δέκα φορές για κακό.
Μένει στο κάδρο καρφωμένος: «Το ξέρω δεν θα
φύγουν απ’ το κάδρο/όσο τους δίνει ακόμη οδηγίες
ο φωτογράφος».
    Η σχέση του με τα ποιήματα είναι αυτό που ονομάζει
η ψυχανάλυση σχέση-καθρέφτη. Ίδιες κινήσεις, ίδια
σκέψη, ίδια ίδιες μύχιες προσδοκίες, ίδια γεύση καφέ
το σούρουπο. Απέναντι μια ζωή από τις σχέσεις-καθρέφτη.
Στο βλέμμα, στ’ «ασημένια φτερά», στις «σημαίες στον
ορίζοντα», στα «ηλιογραφήματα». Σ’ ό,τι γεμίζει η αίσθηση.
Ποτέ του κενού και ποτέ του καινού. Το καινό είναι το
παλιό, το απωθημένο της μνήμης του ποιητή που πρέπει
να ξαναζήσει. Τώρα, στη σκιά της διήγησης του ιερομονάχου.
    Δεν είναι ντροπή η ανασφάλεια, η ταπείνωση απέναντι
στη λέξη. Είναι καταξίωση και η ατολμία προσόν. Τι να πεί;
Αφού η λέξη μιλάει. Αυτός τι να προσθέσει; Το μόνο που
θέλει είναι να ζήσουν μαζί. Διότι γράφει ο ίδιος: «Η σοφία
έρωτος γυναικός υπεραίρει (...)». Το ήξερε η λέξη πριν
κατατεθεί. Προσπαθούσε τόσα χρόνια να κρυφτεί
κι έφευγε και ξαναρχόταν σ’ αδέξια σονέτα, στο εξωτερικό
περίβλημα της Γαίας. ‘Εφευγε γιατί δεν ήξερε τι να
πρωτοεμπιστευθεί στη λέξη.
    Πώς να της καταθέσει τη ζωή του. Όλες οι ενότητες
απηχούν αυτό τον κρότο του κενού που ψάχνει, στοργή,
ησυχία, όνειρο εν εγρηγόρσει, δοξαστικά παραμύθια και
γητευτές. Ταξιδεύει σε λέξεις καθημερινές, της επιβίωσης.
Αλλά η λέξη του είναι ωραία Ελένη. Δεν είναι καθόλου
τυχαίο ότι η Ελένη δεσπόζει, εγκαινιάζει το όνειρο και την
ποιητική κατάθεση. Κι ας λέει ο Σεφέρης ότι ο Πάρις
κοιμόταν μ΄ ένα είδωλο. Κι ας ήταν οπτασία  που ξανάρθε
με τα χρόνια στην άμμο. Όλοι οι ποιητές χτίζουν στην άμμο,
σα να ’χτιζαν σε πέτρα. Ο Βασίλης Πολύζος, μετά από
τόσα ντοκιμαντέρ, τόσες καταθέσεις στα ραδιοφωνικά
κύματα, τόσα βράδια χωρίς φεγγάρι, δεν θ’ αποτελούσε
την εξαίρεση του κανόνα. Θα βρει το όνειρο, θα το
ασπαστεί ευλαβικά γιατί είναι ταγμένος σ’ αυτό. Δια βίου
και μετά γιατί πιστεύει στη μεταθανάτια ζωή. Οι ποιητές
είναι ασκητές στην αγάπη ώσπου να ζήσουν μαζί.  Ίσως
είναι η μόνη αλήθεια σ’ αυτή τη γή. Αργότερα έρχεται
η γραφή.
    Κάθε τέχνη που προστατεύουν οι Μούσες έφτασε και
στις μέρες μας. Οι λέξεις και η αρμονία στον στίχο
του Β. Πολύζου, θυμίζουν την δωρική Μούσα. Με ωμέγα
που κάποτε προστατευόταν από περισπωμένη. Ο ποιητής
κυκλώνει κάθε ενδεχόμενο του βίου πολιορκητικά σε
μια τρυφερή ποίηση που ξεχειλίζει από συναισθήματα,
χρώματα, αρώματα.
    Γνωρίζει καλά από τι αποτελείται πια η ανθρώπινη,
ελάχιστα φυσικά προικισμένη φύση, η ανθρώπινη
εύθραυστη πραγματικότης. Κατάφερε σε μια αρμονική
σύνθεση να λυτρώσει όλη τη θετική επενέργεια των
λέξεων. Η χαρά, το κάλλος, η ευαισθησία, η τιμή στον
έρωτα με την ευρεία έννοια είναι κατακτημένα σύμβολα.
    Ακόμα και στη χειρότερη κοινωνική συνθήκη το ποιητικό
ήθος μπορεί να γίνει ζεύγος φτερών. Το χρώμα δεν έχει
σημασία. Αρκεί να φτάνει κανείς στους αιθέρες, στο καλό
καγαθό... 

Εικόνα:
μποτίλια στο πέλαγο
μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2005

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

ιερά τέρατα




            ιερά τέρατα

          ιερά τέρατα
          καταβροχθίζουν ποίηση
          στο υπόγειο
          συνοδεία πιάνου
          για τέσσερα χέρια
          τριών δακτύλων το καθένα

          στο πεζοδρόμιο
          ένα κοπάδι λαθραίοι στιχουργοί
          εκ Νιγηρίας
          περιμένουν ν’ ανάψει πράσινο

          τ’ ανοιξιάτικο φως από μόνο του
          δεν δικαιολογεί
          τροχαϊκούς βηματισμούς 


ιερά τέρατα 
από το βιβλίο Κρεολή Σελήνη 
του Βασίλη Πολύζου
εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2003

ιερά τέρατα καταβροχθίζουν ποίηση
fottwist” του Βασίλη Πολύζου 2008
(από φωτογραφία παρουσίασης
βιβλίου του στον Ιανό 27.6.2008)

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

"Γλαύκα" Πολιτιστικός Οργανισμός Ιστορικού Κέντρου Αθήνας: Μια εκδήλωση




                                       
                       
                   
"ΟΤΑΝ Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ"
                       Ένα αφιέρωμα στην ποίηση του Βασίλη Πολύζου


Δευτέρα 26.11. 2012 | 20.00
Διοργάνωση «Γλαύκα» |  Πολιτιστικός Οργανισμός Ιστορικού Κέντρου Αθήνας

Ο Πολιτιστικός Οργανισμός Ιστορικού Κέντρου Αθήνας «Γλαύκα» στο πλαίσιο των πολιτιστικών του δραστηριοτήτων συνεχίζει τις ποιητικές Δευτέρες στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης και σας προσκαλεί στο Bar Throubi σε ένα αφιέρωμα στην ποίηση του Βασίλη Πολύζου. Ο Νίκος Δεληβοριάς καλλιτεχνικός διευθυντής της Γλαύκας θα απαγγείλει ποιήματα από το σύνολο του έργου του ποιητή ενώ ο Βασίλης Πολύζος θα «απαντάει» στην ποίησή του με ποιητές που τον «σημάδεψαν»: Κωνσταντίνο Καβάφη, Γιώργο Σεφέρη, Κώστα Καρυωτάκη, Federico Lorca (μετάφρ. Β. Λαλιώτη), T.S. Eliot (μετάφρ. Β. Πολύζου), Hans Magnus Enzensberger (μετάφρ. Β. Πολύζου), και Anne Sexton (μετάφρ. Β. Πολύζου).
Ανάμεσα και πριν τις αναγνώσεις ο σαξοφωνίστας Παναγιώτης Ράπτης  θα «μελοποιήσει» την ποίηση με δικές του μελωδίες σε μια ιδιότυπη
συνάντηση μουσικής και ποίησης.                                                                                                                                                                                                                                                                                           
Ο Βασίλης Πολύζος σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Οικονομικές Επιστήμες. Δικηγόρησε στην Αθήνα. Μέλος της International Bar Association και του Human Rights Institute (1995-2011). Διετέλεσε επιμελητής ύλης και παρουσιαστής της τηλεοπτικής εκπομπής «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα» (ΕΡΤ-1, 1985–87). Συνεργάστηκε ως υπεύθυνος πολιτιστικού τομέα στο ραδιοφωνικό σταθμό Δίαυλος 10 (1987–88). Ήταν επίσης αρχισυντάκτης του περιοδικού Τα Αγροτικά (1983–87), διευθυντής της περιοδικής επιστημονικής έκδοσης Αγροτικά Θέματα (1984-85), εκδότης και διευθυντής του μηνιαίου εντύπου Ο Στρέφης (1982–86).
Ποίηση
 Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια (Εριφύλη, 1999)  • DIZZILAND (Εριφύλη, 2001) • Ηλιακό ποδήλατο (Μεταίχμιο, 2003) • 12+1 μοναχικά ποιήματα (Εριφύλη, 2005) • Αναμνήσεις προκάτ άνοιξης (Απόπειρα, 2006) • Μια δεύτερη ανάγνωση του ποιητή Κ* και άλλα αμφίδρομα (Απόπειρα, 2008) • Το ταξίδι του Αιμίλιου στην Έρημη Χώρα (Εριφύλη 2008) • Κρεολή Σελήνη (Απόπειρα, 2010)
Throubi | Πλατεία Αγ. Ειρήνης, Διασταύρωση  οδών Αιόλου & Αθηναΐδος – κέντρο Αθήνας, τηλ.  21 0323 0928
Πληροφορίες:  Χρύσα Ματσαγκάνη | Υπεύθυνη Επικοινωνίας | chrysa@preshow.gr | 6970 992262 & 210 3303175 

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Mathilde K.




Ich denke immer dran

         στη Mathilde K. του Hofbräuhaus, München
         που έγραψε τον τίτλο

Στον κήπο μου έχουν ρίξει βαθιές ρίζες οι νεράιδες
ανάμεσα στις πικροδάφνες και τις φοινικιές.

Το ξέρω, δεν θα φύγουν απ’ το κάδρο
όσο τους δίνει ακόμη οδηγίες ο φωτογράφος
θα προβάρουν σε γαλάζιο τα χαμόγελά τους
τα βλέμματά τους σε μεταλλικές σκιές
θ’ ανακαλέσουν μέσα από τη διάφανη 
σιωπή του αέρα
μια χιονοστιβάδα πεταλούδες
κι η μικρή Ροδάνθη
βγάζοντας απ’ την τσέπη της το καθρεφτάκι
θα στείλει επάνω μου 
την πρώτη ακτίνα του ήλιου.

Ich denke immer dran
ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου
Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια
εκδ. ΕΡΙΦΥΛΗ 1999

το κάδρο
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου
2012

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ '73


 ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Φοβάμαι
(απόσπασμα)

.................................................
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983
και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή.
Από την ανθολογία του Ηλία Γκρη
«Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοέμβρη 1973 στη λογοτεχνία»
εκδ. Μεταίχμιο, 2003






Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

bits 'n' bytes / Emil in the Mixer





  bitsnbytes

με ένα κλικ αριστερό
έσωσα τρία δέντρα
λεύκα-σφεντάμι-ευκάλυπτο
σε δίσκο σκληρό
χωρίς να του σπάσω μήτε ένα
κόκαλο
κατά το ρηθέν
υπό των ψευδοπροφητών

οστούν ου συντριβήσεται

στην αποθήκη ο αγέρας
είναι λίγος
και αρκούντως
αραχνοΰφαντος

ούτως ή άλλως
η φύση
μας μισεί

στα φύλλα δε χρωστάμε τίποτε
ούτε στις ρίζες
που αρπάζονται πεισματικά απ’ το χώμα

κάποτε κοίταζα με άλλα μάτια
κι η αγαπημένη μου
ήταν μια πλέχτρια καλαθιών
με παρδαλό φουστάνι*

  bitsnbytes
© Βασίλης Πολύζος 8.9.2003
από τα ποιήματα της συλλογής
Επιστροφή στη Διζιλάνδη 2003-2004

  Emil in the Mixer
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου 2012

*Οι 4 τελευταίοι στίχοι έχουν περιληφθεί
στο βιβλίο Κρεολή Σελήνη, Απόπειρα 2010

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Ρουέν / La femme à l'absinthe




Βασίλης Πολύζος
Ρουέν

 La primavera ηχεί καλύτερα απ’ την άνοιξη
αυτά τα υγρά σύμφωνα σημαίνουν
(αναμφιβόλως)
μια ρόδινη γλωσσίτσα που νοτίζει
την πρόκληση των χειλιών
μια πρωινή σελήνη γεμάτη ερωτισμό
πριν σκίσει ο ήλιος τους ταφτάδες της
πλην όμως
χτες βράδυ συντρόφεψα τη γηραιά βαρώνη
στο μπαρ του Paul μέχρι την ώρα
που κατέβασαν τα ρολά οι κουκουβάγιες
το κοκκινάδι της πηχτό σ’ ένα ποτήρι αψέντι
φορώ, μου ’πε, τα ροζ σε κάποιες περιστάσεις,
μπορώ ακόμη να κρατήσω έναν σκύλο.


Ρουέν, ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου,
Ηλιακό Ποδήλατο (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2003)

εικόνα:

Pablo Picasso, La femme à l'absinthe (1901)
Λάδι σε μουσαμά, 73 Χ 54 εκ.
Αγία Πετρούπολη, Ερμιτάζ

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Βιργινία W.





             Βιργινία W.

      ήρθε τυλιγμένη σε γύρη πεύκων;
      σε συναθροίσεις υδάτων;
      σε γλώσσες πυρσών;                           

      παρακαλώ όχι μελό
      όχι ήμαρτον θε μου
     
      απλούστατα
      φορώντας αέρινα
espardilhos
      βαδίζει γυμνή στα σπάρτα
      μ’ έναν μικρό τρυποφράχτη
      στο μαντολίνο της


Βιργινία
W.
ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου
από την Κρεολή Σελήνη
εκδ. Απόπειρα 2010


εικόνα
Virginia Woolf
σε χρωματική κλίμακα
Βασίλη Πολύζου 2012

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

τα παιδιά στην ανακύκλωση



exposure

εκείνα τα καλοκαίρια μας
κάηκαν
από υπερβολική έκθεση στο φως

η βροχή
ήταν μια υπόθεση μνήμης
 λίγο σκουριασμένο νερό στη στέρνα

 
στο σκουπιδότοπο
ένας γέρος έστηνε ποντικοπαγίδες
βέβαιο ματ σε τρεις κινήσεις

αλλάξαμε λίγα ξερά φύλλα
η σιωπή μας μύριζε
παλιό μελάνι

στην παραγκούπολη
ένα παιδί κλωτσούσε
άδεια κονσερβοκούτια

κι ύστερα χάθηκε
στην ανακύκλωση
των μετάλλων


Βασίλης Πολύζος
exposure
12+1 μοναχικά ποιήματα
ΕΡΙΦΥΛΗ 2005

θλιμμένος κλόουν
μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου
2012

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

εις την ξένην / the dressmakers



ΕΙΣ ΤΗΝ ΞΕΝΗΝ

η μέρα ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπής

στο μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου
μελετήσαμε τη διαδρομή της ενδυμασίας
ανά τους αιώνες
από χλαμύδος έως string
πάνω στα ίδια ανδρείκελα
τα γυμνά χωρίς ένδειξη φύλου

μόνη πηγή επιθυμιών
στην τελευταία βιτρίνα
η γυμνή μοδίστρα καθισμένη κατάχαμα
με τα σκέλη ανοιχτά μέχρι το εφήβαιο
με πέντε καρφίτσες στο στόμα
ιδρώνοντας μεταξύ πτυχώσεων
μας κράτησε επ’ ολίγον ζωντανούς

στο δρόμο της επιστροφής
έσβηναν ένα ένα τα ακορντεόν
ενώ η μεγάλη ρόδα μας καλούσε
ν’ αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων

Βασίλης Πολύζος
εις την ξένην

από τα ποιήματα προς ρωμαίους
© 2002-2003

Τhe Dressmakers
μετείκασμα του Βασίλη Πολύζου
2012