Ματίλντα
μια υπόσχεση
.
Η Ματίλντα, the flower-eater,
η ξεναγός των πλανόδιων μουσικών,
μου γνέφει ένα χτυποκάρδι,
ένα ταξιδιάρικο φιλί στην άκρη των δαχτύλων της।
η ξεναγός των πλανόδιων μουσικών,
μου γνέφει ένα χτυποκάρδι,
ένα ταξιδιάρικο φιλί στην άκρη των δαχτύλων της।
.
Ρίχνει στο δεξί της ώμο μια πλεξούδα ηλιαχτίδες,
τιτιβίζει κρυστάλλινα γελάκια,
ποζάρει Ρίτα Χέιγουορθ – Μπριζίτ – Ναστάζια – Οφηλία,
σαϊτεύει ίσια στην καρδιά μου।
τιτιβίζει κρυστάλλινα γελάκια,
ποζάρει Ρίτα Χέιγουορθ – Μπριζίτ – Ναστάζια – Οφηλία,
σαϊτεύει ίσια στην καρδιά μου।
.
Λέει,
σήμερα δε με νοιάζει ν’ αφήσω τ’ άρωμά μου
στα σεντόνια του Arundel Hotel,
να σου χαρίσω όλα τα fados που φωλιάζουν στην κιθάρα μου
την Ημέρα των Ψυχών θα ’μαι φρόνιμη στη Σίντρα.
Λέει,
σήμερα δε με νοιάζει ν’ αφήσω τ’ άρωμά μου
στα σεντόνια του Arundel Hotel,
να σου χαρίσω όλα τα fados που φωλιάζουν στην κιθάρα μου
την Ημέρα των Ψυχών θα ’μαι φρόνιμη στη Σίντρα.
Η Ματίλντα πέταξε τα σαντάλια της
και τρέχει ξυπόλυτη στο πάρκο.
Τα μαλλιά της ιππεύουν τον άνεμο.
Μες στο ριχτό μπλουζάκι της
παίζουν ragtime δυο περιστέρια.
Στο θρόισμα των ποδιών της
ανθίζουν πυρκαγιές τα flamingos.
.
και τρέχει ξυπόλυτη στο πάρκο.
Τα μαλλιά της ιππεύουν τον άνεμο.
Μες στο ριχτό μπλουζάκι της
παίζουν ragtime δυο περιστέρια.
Στο θρόισμα των ποδιών της
ανθίζουν πυρκαγιές τα flamingos.
.
Στην κυριακάτικη εξέδρα ο ζογκλέρ
κρατάει για χάρη της ακίνητα στον αέρα
εφτά κουρδιστά καναρίνια.
.
κρατάει για χάρη της ακίνητα στον αέρα
εφτά κουρδιστά καναρίνια.
.
Ύστερα με μιαν αδιόρατη κίνηση την εξαφανίζει.
Ματίλντα, ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου από το βιβλίο
Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια (Εκδόσεις ΕΡΙΦΥΛΗ 1999)
.
The Lady and the Unicorn, μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2008
Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια (Εκδόσεις ΕΡΙΦΥΛΗ 1999)
.
The Lady and the Unicorn, μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2008
16 σχόλια:
Your Matilda is quite a feisty little lady! I love your street scenes, very colourful and vivid. But, hey, did the magician ever bring her back?
Curiously yours,
Teddie
See? I am being good as promised.
Matilda is not feisty, love! She^s fey! Elfin!
The magicial will bring her back the moment you send me the deleted poem!
Teddie, Teddie, curiosity killed the proverbial cat!
I have taken a photo of the Arundel Hotel in Cambridge (original), opposite Jesus Green, as well as a photo of Sintra, Portugal, where my dear friend Lord Byron used to spend his summer holidays before Missolonghi!
Those were the days, dear Teddie! Days past but never forgotten. Love and kiss Basil
magician, surely!
Undoubtedly Yours
Aim
ζογκλέρ, ακροβάτες, ταχυδακτυλουργοί πεσμένοι στα φλογερά πόδια της Ματίλντα.
επιτρέψτε μου την υπέρβαση της φαντασίωσης,
εξάλλου πλανάται το άρωμα στον αέρα/το Arundel ξέρει να κρατά -οσφρητικές-αποδείξεις.
σας φιλώ.
τελικά
η υπόσχεση ήταν
στην κυρία Χ
ή όχι;
είτε έτσι είτε αλλιώς
πολύ όμορφη και ιδιαίτερη
γραφή
Αρετή, εσύ το Arundel το ξέρεις, όπως το ξέρει και η Κατερίνα. Στη δρύινη σκάλα του που τρίζει φρέσκο κερί στέκονται σοκαρισμένοι ο Δάντης και η Βεατρίκη. ―Ούτε φύλλο συκής; μουρμουρίζουν. Η Εβελίνα ήταν γνήσια.
Φοβού τους δήθεν. Αν μας αδικήσουν, δε θα ζητήσουν ποτέ συγγνώμη. Αλλά και δεν τη χρειαζόμασττε.
Σε φιλώ
Βασίλης Πολύζος
Δεν έχει καμιά σημασία, αγαπητέ Οδ.
Μια υπόσχεση χωρίς παραλήπτη είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα. To whom it may concern. Στο κάτω κάτω, εδώ εξαφανίστηκε ταχυδακτυλουργικά, πλην άλλων, η ίδια η Ματίλντα.
Αυτά.
Χαίρομαι που σας άρεσε το ποίημα. Για το Arundel Hotel έχω ξαναγράψει. Ειναι πάνω από το ποτάμι κι από την απέναντι πλευρά το Jesus Green.
Παίρνοντας το ξύλινο δρομάκι πλάι στην όχθη θα βρεθείτε στου Henry's. Αλλά η Ματίλντα δε θα ’ναι πια εκεί. Έφυγε ένα πρωί για τη Σίντρα. Της έγραψα μετά από χρόνια:
Θα βρεθούμε ξανά στο Jesus Green
θα ’ναι στο ηλιοβασίλεμα ή και πριν
Το φούτερ σου θα γράφει ON HOLIDAY
I DRINKA-PINTA-MILK-A-DAY
Στο αριστερό σου χέρι θα κρατάς
τον Εραστή της Μαργκερίτ Ντυράς
Θα φοράς το σφιχτό σου το μπλουτζίν
κι εγώ θα ’χω στην τσέπη a bottle of gin
..............................
Τέλος πάντων. Αλλά η επιστολή ήταν πια χωρίς παραλήπτη.
Φίλε Οδυσσέα, για λακεδαιμόνιους ή λακεδαιμόνιες τώρα θα μιλάμε;
Βασίλης Πολύζος
Φίλε Βασίλή,
είστε λακε-
δαιμόνιος (ρεπόρτερ ; )
Οι υποσχέσεις (προφορικές ή γραπτές / επιστολικές)
όπως επίσης και οι επιστολές είναι σαφώς πιο
ενδιαφέρουσες όταν δεν έχουν παραλήπτη.
Μπορούν αφενός να απευθυνθούν (αναίμακτα) σε περισσότερους
του ενός και αφετέρου μειώνουν τις πιθανότητες :
α. για μια ανεπιθύμητη (αρνητική/ απορριπτική , ας πούμε)απάντηση
σε περίπτωση που περιλαμβάνουν κάποιο αίτημα
β. για μία επιθυμητή -πλην δύσκολη στη διαχείριση-
απάντηση
Αφετέρου μια επιστολή (η υπόσχεση) χωρίς παραλήπτη
διευκολύνει την έκφραση, δρα απελευθερωτικά τρόπον τινά,
Στην περίπτωση, μάλιστα, που πρόκειται για ένα ποίημα ή ζωγραφιά
(ή έργο Τέχνης γενικότερα) ο συγκεκριμένος παραλήπτης
θα έβαζε -ακούσια ίσως- περιορισμούς που δεν αρμόζουν
στην Τέχνη.
επιμένω στο να εκφράζω τη συγκίνησή μου
στον «τρόπο σας» - στην επιστολή/ ποίημα αναφέρομαι
και νομίζω πως είναι προτιμότερο να μιλάμε
για Λακεδαιμόνιες παρά για Κρ(η)τικούς λογοτεχνίας ας πούμε
Την Καλημέρα μου.
Δεν ξέρω, Οδυσσεύ!
Αυτά που λέτε ηχούν σημαντικά. Δείχνουν μια σοφία, μια ωρίμανση, μια κατασταλαγμένη αποφθεγματικότητα, μια τάση διδαχής που μπορεί να έχει μεγάλη αξία. Αλλά στο πρώτο ποίημα που δημοσίεψα η φράση-κλειδί ήταν «εντολή πρώτη: ου διδάξεις». Για τη φερόμενη πιο πάνω ως επιστολή στη Ματίλντα, ίσως βιαστήκατε. Δεν έχει καμιά «ρομαντικότητα». Είναι ένα μικρό ποίημα (7 κουπλέ) με τίτλο «Juliet Capulet» και υπότιτλο
«7 couplets to Julia Copulate»,μια παιγνιώδης παρήχηση-αναφορά στην σαιξπηρική Ιουλιέτα.
Capulet-Copulate, εκεί είναι όλα τα λεφτά και η προσέγγιση στον ερωτύλο Σαίξπηρ, που σημειωτέον ήταν, από όσο ξέρω, και ο πρώτος ηθοποιός που έκανε απεργία για να του αυξήσουν τη γλίσχα αμοιβή που του έδιναν.
Εν πάση περιπτώσει, προς άρσιν πάσης αμφιβολίας, σας δίνω και το τελευταίο δίστιχο της «επιστολής»
προς Ματίλντα:
«για λίγα αθώα φιλάκια σου on-the-rocks
κι ένα-δυο ανέμελα στη χλόη fucks»
Ήταν καλοκαίρι.
Κατά τα λοιπά και το τοπίο είναι αυθεντικό και η Ματίλντα.
Το ποιηματάκι το περιέλαβα στο βιβλίο Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια, εκδ. Εριφύλη 1999.
Ποιος είμαι; Αν δεν έχετε τίποτε καλύτερο, πατήστε δίπλα δεξιά στο
ιστολόγιο ΑΠΟΠΕΙΡΑ, (apopeirates.blogspot.com), μόλις ανοίξει πατήστε στη δεξιά στήλη «Δημοφιλείς αναρτήσεις - Βασίλης Πολύζος - Κρεολή Σελήνη» και θα βρείτε άκρη.
Αν περάσετε από την Απόπειρα, πάρτε μια Κρεολή Σελήνη. Κερασμένη από μένα
Έχω την εντύπωση, ότι θα τα λέμε
Βασίλης
πάλι ο μπλογκοδαίμων!
«γλίσχρα» αμοιβή, όχι «γλίσχα», ρε δαίμονα!
Αιμίλιος
Ούτε κι εγώ ξέρω Βασίλη.
Θα μπορούσα να σας δώσω το λόγο της τιμής μου
(αν ήξερα σε ποιο καθεστώς ΦΠΑ εμπίπτει - έχω
μπερδευτεί με τα νέα μέτρα, κι άσε που μετά θα
λάμβανα κλήση για αυτο-περαίωση από την αρμόδια Δ.Ο.Υ)
πως ουδέποτε είχα τάσεις διδαχής - αν εξαιρέσουμε
τη διδαχή στην κόρη μου «πώς χρησιμοποιούμε το πηρούνι»-
το κουτάλι το έμαθε μόνη της.
Σας διαβεβαιώ όμως πως μπορείτε να με πιστέψετε.
Επίσης δεν υπήρξε από μέρους μου ουδεμία αμφιβολία
οπότε επαγωγικά ούτε και έμμεσο αίτημα άρσης της.
ως προς το ποίημα του σχολίου θα παραπονεθώ για το ότι
στο πρώτο σχόλιό σας αποσιωπήσατε το καλύτερο
κομμάτι του (που παραπέμπει και στον Μανέ)
άσχετο: θα συμφωνείτε πως ο τρόπος που
ο Εραστής της Μαργκερίτ Ντυράς
συνδέει τις 2 Ματίλντες είναι σχεδόν μεταφυσικός
(αν και μακριά από μένα κάθε μεταφυσική πομφόλυγα)
Νομίζω (κι ελπίζω) κι εγώ πως θα τα λέμε.
Κώστας.
υγ. είμαι σίγουρος πως έχετε καλύτερα πράγματα
να κάνετε από το να ασχοληθείτε με το ποιος είμαι
γι αυτό δεν σας παραπέμπω κάπου. Στο μέλλον ίσως
κι αν το θελήσετε βέβαια.
υγ2. ευχαριστώ για το κέρασμα.
1. Ναι, αλλά ποιος θα περάσει από την Απόπειρα για να τους πω σχετικά;
Ο Οδυσσέας ή ο Κώστας;
Riddles within riddles again!
2.Ούτις είναι τ' όνομά μου, είπε ο Κύκλωψ στον Οδυσσέα.
3. Α, έτσι, είπε ο Οδυσσέας. Κύκλοι σε κύκλους!
4. Κώστα, στείλε ποίημα! Και το όνομα του ποιητή. Ειναι κι αυτό μια αρχή.
Αιμίλιος
Αφού τίθεται έτσι το ζήτημα
πείτε τους ότι θα περάσει ο Κανένας.
θα ψάξω πάντως τα βιβλία σας.
Ποιήματά μου (ας τα λέμε κείμενα μιας
κι έτσι αισθάνομαι πιο άνετα) μπορείτε
να δείτε σ' αυτή τη διεύθυνση:
http://antipiisiarxis.wordpress.com/
στις ετικέτες Οδυσσέας Ξένος - κατάλληλα
και Οδυσσέας Ξένος - ακατάλληλα
επίσης μπορείτε να δείτε και κάποιους
πίνακές μου σ' αυτή την διεύθυνση:
http://staseis.wordpress.com/
στην πλευρική στήλη με τίτλο
μερικά έργα μου.
Το όνομά μου (που δεν ξέρω βέβαια αν
είναι και η ψυχή μου) είναι
Κώστας Κουκουζέλης. Χαίρω Πολύ.
Απίστευτο! Αν πάτε στην ανάρτησή μου 1.1.2010, θα καταλάβετε τι εννοώ. Και θα τα πούμε.
Anyway και σε κάθε περίπτωση!
Όταν ο 6ετής Ιωάννης λόγω της μουσικής του ιδιοφυίας (ας μην ξεχνάμε τον Mozart) στρατολογήθηκε στην αυτοκρατορική σχολή μουσικής της Πόλης (τέλη 11ου - αρχές 12ου αι.) οι συμμαθητές του στη σχολή εξ αιτίας της φτώχιας του τον ρωτούσαν τι έτρωγε. Και αποκρινόταν το παιδάκι: «κουκκία και ζέλια». Ήγουν «κουκιά και μπιζέλια». Και έτσι του έμεινε το «Κουκκουζέλης». Και έγινε αυτός ο τεράστιος μουσουργός-μελοποιός της βυζαντινής μουσικής που σήμερα οι δοκησίσοφοι των καθ’ ημάς πραγμάτων ούτε τον έχουν ακουστά. Νομίζω, αγαπητέ Κώστα, ότι βρήκα εν ανυπόπτω τον πρόπροπροπρο(ad infinitum?)γονό σας.
Κατόπιν τούτου, ας καταργήσουμε αυτή την λεπτή επιφάνεια πάγου του πληθυντικού και ας καταφύγουμε στον ενικό.
Δες την ανάρτηση που σου είπα και θα εκπλαγείς.
Βασίλης
Για τον προ-προ-προ....προ παππού μου
(και καλά, "ξέρεις ποιος είμαι γω ρε")
ξέρω λίγα πράγματα. Είχα την εντύπωση
ότι τα ζέλια ήταν κάτι βρώσιμα άγρια χόρτα.
Έχω κάνει ήδη bookmark την ανάρτησή σου
και θα την ρουφήξω μόλις χαλαρώσουν
λίγο τα πράγματα με το @!#$$πρόγραμμά μου.
Σ' ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή.
Η ανάρτηση της 1.1. περιλαμβάνει ένα μικρό μέρος (σκαναρισμένο)από την εικονογραφημένη «έκδοση» σε 33 αντίτυπα που έκανα ιδιοχείρως το 2005 (στη λογική ο διάολος δουλειά δεν είχε και..., ας μην επεκταθώ). Το κείμενο περιλαμβάνεται στο βιβλίο Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια, εκδ. Εριφύλη 1999, και δημιούργησε κάποιες φαιδρές παρανοήσεις, λχ. διάφοροι
με ρωτούσαν για το ανύπαρκτο βιβλίο Acta Sanctorum του W. Longevius!, ήτοι του Β. Πολύζου, και για τον pseudo-Fabianus! Τέλος πάντων, συμβαίνουν και εις Παρισίους.
Η συνέχεια προσεχώς.
Βασίλης
Δημοσίευση σχολίου