Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Tom, Dick & Harry: μεταφράζοντας Ezra Pound

Tom,Dick & Harry
μια παραβολή

Οι ελάσσονες ποιητές
δεν έχουν θέση στον Παράδεισο.

Αυτή ’ταν η κατάληξη
μιας σοβαρής συζήτησης που ανοίξαμε
Σάββατο βράδυ, ξημερώνοντας των Φώτων,
στη Bella Pasta, στη γωνιά των καπνιστών.

[Είχαμε μοιραστεί μια πίτσα α-λα-Βιβάλντι,
φλογάτα καννελόνια με φτειασιδωμένο τσίλι,
φρούτι ντι μάρε και σκορδόψωμο
συν 12 μεγάλες Murphy’s.]

―Ταξιδεύουμε πάντα, είπε ο Τομ,
στη Θάλασσα των Αμφιβολιών ξυλάρμενοι,
χωρίς πυξίδα ή αστρολάβο on line,
χαμένοι στην ομίχλη τού μετα―,
δεν πρόκειται ν’ αράξουμε ποτέ
στο πρακτορείο της Καλής Ελπίδας.

―Πρέπει να κατακτήσουμε, είπε ο Ντικ,
εφτά αγέρωχα βουνά,
υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,
μέχρι να φτάσουμε στο υψικάρηνο
Δάσος της Ποίησης.
όμως στην πύλη του στέκει άγρυπνος φρουρός
ο φοβερός Χουμ-baba
ποτέ δεν θα μπορέσουμε να μπούμε μέσα.

The poets are in terror, είπε ο Χάρρυ
and the European mind drops, (1)
όμως για να μην πάει στράφι η ολονυχτία
ας παίξουμε ποιητικές προσομοιώσεις
όπως το κάναμε στα χρόνια της Οξφόρδης. (2)
Θα ξεκινήσω quasi-Seamus, είπε ο Χάρρυ,
θ’ ακολουθήσει ο Τομ οιονεί Αλεξανδρινός
κι ο Ντικ virtual μαύρος απ’ την Dixieland,
ύστερα πάλι απ’ την αρχή ad lib.,
η νύχτα έχει μεγάλο δρόμο ακόμη.


[Το βέβαιο ήταν πως θα κέρδιζε ο Χάρρυ,
απ’ όλους μας ο πιο μελετημένος,
έχοντας μάλιστα εκπονήσει διατριβή
επί διδακτορία με θέμα Oronooko,
or the History of the Royal Slave.] (3)

Έτσι λοιπόν, Σάββατο βράδυ, ξημερώνοντας των Φώτων, (4)
στη Bella Pasta, στη γωνιά των καπνιστών,
αρχίσαμε να ρίχνουμε έναν έναν
στο πάτωμα μεγάλους ποιητές
μαζί με τ’ αποτσίγαρα και τ’ αδειανά μπουκάλια.
Κι όταν πια συμπληρώθηκε ο κύκλος,
με την αποκοτιά που φέρνει το πιοτό
μπήκαμε μέσα κρατημένοι χέρι χέρι.

Και τότε -ώ της φρίκης! unreal mock’ry hence!- (5)
τρίζοντας το σανίδωμα υποχώρησε (6)
και γκρεμιστήκαμε στην Κόλαση.

(1) Αναφορά στον Ezra Pound ;
(2) Θα σας παραπέμψω πρόχειρα, είπε ο Χάρρυ, στην πρόσφατη μελέτη
του Henry Harmion, Simulating Poetry, O.U.P., 1997.
(3) Μυθιστορία της Aphra Behn, 1688.
(5) Macbeth, 3.iii.107.
(4) (6) Ο απαραίτητος Ελύτης.

Tom,Dick & Harry, ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου
από το βιβλίο DIZZILAND, εκδ. ΕΡΙΦΥΛΗ 2001

Ezra Pound, μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου, 2005

6 σχόλια:

Michael είπε...

Στή σημείωση για τον Μάκβεθ, τι σημαίνουν τα στοιχεία 3.iii.107;
Μιχάλης Ευσταθίου

ΑιμίλιοςEmilius είπε...

Κατά σειρά: Πράξη (Act), Σκηνή (Scene), Στίχος (Line).

Unknown είπε...

Βασίλη, οι υποσημειώσεις σου μου κίνησαν την περιέργεια και έψαξα λίγο την Aphra Behn. Λοιπόν, η γυναίκα ήταν το κάτι άλλο. Κατάσκοπος, μυθιστοριογράφος, θεατική συγγραφέας, τρόφιμος φυλακών και ό,τι βάλει ο νους σου. Και μιλάμε 17ος αιώνας. Πού πας και τις βρίσκεις;
Φιλάκια. Λύ.

ΑιμίλιοςEmilius είπε...

Ναι, βέβαια, η Aphra άφησε εποχή,Λύδια. Ποικιλοτρόπως! Αντίθετα με το Χάρρυ. Η σχετική διατριβή του έπεσε στο κενό. Όπως και το υπόλοιπο έργο του μέχρι σήμερα. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα αναγνωριστεί η αξία του. Αιμίλιος

Λίτσα είπε...

συνειρμός σε κάποιο σημείο με "πρώτο σκαλί"-μη δίνεις σημασία, έχω τους πλέον παράλογους συνειρμούς..

δε γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα..το γκρέμισμα στην κόλαση...κάτι υποψιάζομαι!

ΑιμίλιοςEmilius είπε...

Αρετή, θα σου πω έναν συνειρμό. Άνοιξε την ετικέτα "σχόλια χωρίς πάθος". Και τα ξαναλέμε.
Φιλιά. Βασίλης