Στο κάτω κάτω δεν
ήταν παρά ένα όνειρο
όπου όλα είναι αυθεντικά
ακόμα κι η παλιά χαλκογραφία
που αγόρασες στο Πορτομπέλο
κι οι αλαβάστρινες παγόδες στον ορίζοντα
ντυμένες με τα χρώματα της λησμονιάς
―λωτό, βιολέτα, ασφόδελο, κυκλάμινο―
κι οι φρόνιμες παρθένες
που περιμένουν το νυχτερινό ταχυδρομείο της Άνοιξης
στη γέμιση του φεγγαριού
κι οι ολόγυμνες Καρυάτιδες που στρώνουν στο κρεβάτι τους
το βραδινό αεράκι του Ιουλίου
κι ανοίγουν στο σκοτάδι σαν την κόρη του ματιού
ν’ αγγίξουμε το αθέριστο χρυσάφι τους.
όπου όλα είναι αυθεντικά
ακόμα κι η παλιά χαλκογραφία
που αγόρασες στο Πορτομπέλο
κι οι αλαβάστρινες παγόδες στον ορίζοντα
ντυμένες με τα χρώματα της λησμονιάς
―λωτό, βιολέτα, ασφόδελο, κυκλάμινο―
κι οι φρόνιμες παρθένες
που περιμένουν το νυχτερινό ταχυδρομείο της Άνοιξης
στη γέμιση του φεγγαριού
κι οι ολόγυμνες Καρυάτιδες που στρώνουν στο κρεβάτι τους
το βραδινό αεράκι του Ιουλίου
κι ανοίγουν στο σκοτάδι σαν την κόρη του ματιού
ν’ αγγίξουμε το αθέριστο χρυσάφι τους.
Εν πάση περιπτώσει.
Εκείνο το πρωινό μου στη βεράντα του Arundel Hotel
ήταν από καλή χρονιά,
με τις ψηλόλιγνες γαζέλες ν΄ανεβαίνουν
στη σκέψη μου ως θυμίαμα,
μ’ έναν διπλό εσπρέσο στο τραπέζι
και το βιβλίο των κ.κ. Bill Pronzini & Jack Andrian
με τίτλο An Anthology of American Crime Stories
έκδοση Οξφόρδης 1995
(όχι πως θα με πείραζε στο ελάχιστο
και μια χαρτόδετη, έστω, Πάτμος τσέπης
μεταποιημένη απ’ τον ποιητή του Αιγαίου)।
Εκείνο το πρωινό μου στη βεράντα του Arundel Hotel
ήταν από καλή χρονιά,
με τις ψηλόλιγνες γαζέλες ν΄ανεβαίνουν
στη σκέψη μου ως θυμίαμα,
μ’ έναν διπλό εσπρέσο στο τραπέζι
και το βιβλίο των κ.κ. Bill Pronzini & Jack Andrian
με τίτλο An Anthology of American Crime Stories
έκδοση Οξφόρδης 1995
(όχι πως θα με πείραζε στο ελάχιστο
και μια χαρτόδετη, έστω, Πάτμος τσέπης
μεταποιημένη απ’ τον ποιητή του Αιγαίου)।
Άλλωστε
τι σημασία έχουν οι μικρές αράχνες
που χάραξες στο κρύσταλλο της νύχτας με το δαχτυλίδι σου,
τι σημασία έχει κι αν γαντζώθηκε ο πυράκανθος
στ’ άσπρο πουκάμισό σου
κι αν στο μεσόφρυδό σου φύτρωσε
ένα άλικο γαρύφαλλο,
η στιγμή της αλήθειας είναι πάντα ξαφνική
(κι ας έλαβες το μήνυμα από καιρό)
ένα σύννεφο μαύρα χελιδόνια
λευτερώνεται απ’ τα δάχτυλα του πιανίστα
κι ο ήλιος σου γίνεται θρύψαλα
σαν ανθογυάλι που ’πεσε στο πάτωμα.
τι σημασία έχουν οι μικρές αράχνες
που χάραξες στο κρύσταλλο της νύχτας με το δαχτυλίδι σου,
τι σημασία έχει κι αν γαντζώθηκε ο πυράκανθος
στ’ άσπρο πουκάμισό σου
κι αν στο μεσόφρυδό σου φύτρωσε
ένα άλικο γαρύφαλλο,
η στιγμή της αλήθειας είναι πάντα ξαφνική
(κι ας έλαβες το μήνυμα από καιρό)
ένα σύννεφο μαύρα χελιδόνια
λευτερώνεται απ’ τα δάχτυλα του πιανίστα
κι ο ήλιος σου γίνεται θρύψαλα
σαν ανθογυάλι που ’πεσε στο πάτωμα.
.
THIS IS REALITY, SIR!
Το μαχαίρι δαγκώνει με δυο στόματα.
Έχουν ανοίξει και οι εφτά σφραγίδες του βιβλίου,
την πρώτη μέρα βγήκε η μύγα-superspy
και τη δευτέρα το έξυπνο σκαθάρι,
την τρίτη βγήκε ο ξανθός σκορπιός
και την τετάρτη οι βοηθοί του Batman,
την πέμπτη μέρα σκέπασαν τον ουρανό
απ’ άκρη σ’ άκρη μάτια δίχως βλέφαρα
στάζοντας πίκρα σε στεριά και θάλασσα
κι είπαμε, να λοιπόν, αλήθεια είναι
πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια του θανάτου,
την έκτη μέρα βγήκαν τριπλοβάρδια οι νεκροθάφτες
και την εβδόμη εγένετο απέραντη σιγή.
Το μαχαίρι δαγκώνει με δυο στόματα.
Έχουν ανοίξει και οι εφτά σφραγίδες του βιβλίου,
την πρώτη μέρα βγήκε η μύγα-superspy
και τη δευτέρα το έξυπνο σκαθάρι,
την τρίτη βγήκε ο ξανθός σκορπιός
και την τετάρτη οι βοηθοί του Batman,
την πέμπτη μέρα σκέπασαν τον ουρανό
απ’ άκρη σ’ άκρη μάτια δίχως βλέφαρα
στάζοντας πίκρα σε στεριά και θάλασσα
κι είπαμε, να λοιπόν, αλήθεια είναι
πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια του θανάτου,
την έκτη μέρα βγήκαν τριπλοβάρδια οι νεκροθάφτες
και την εβδόμη εγένετο απέραντη σιγή.
THIS IS REALITY, MY BROTHERS AND MY SISTERS!
Ουδείς αρνείται την ελευθερία των νεκρών
που κατεβαίνουν σε πυκνούς σχηματισμούς
τον ποταμό Αχέροντα.
Ελάτε να κρεμάσουμε στις κλαίουσες ιτιές
τις σιωπηλές κιθάρες μας
και να ξαπλώσουμε στην ανακυκλωμένη όχθη.
Ουδείς αρνείται την ελευθερία των νεκρών
που κατεβαίνουν σε πυκνούς σχηματισμούς
τον ποταμό Αχέροντα.
Ελάτε να κρεμάσουμε στις κλαίουσες ιτιές
τις σιωπηλές κιθάρες μας
και να ξαπλώσουμε στην ανακυκλωμένη όχθη.
Pulp Fiction
ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου
από τη συλλογή DIZZILAND
εκδ. ΕΡΙΦΥΛΗ 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου