άμωμοι εν οδώ?
αφιέρωση
Τρεις μέρες μετά τον αδόκητο χαμό του
τον συνάντησα τυχαία κατά το σούρουπο
στην οδό Φθίας έξω απ’ το ερειπωμένο τρίπατο
να διαβάζει τα ενοικιαστήρια.
Τίποτα το παράξενο, αναλογίστηκα,
τα σπίτια πέταξαν τόσους νεκρούς στο δρόμο.
―Πως από δω, Αιμίλιε, του είπα, σ’ είχαμε αφήσει
πριν από τόσα χρόνια στην οθόνη της «Τιτάνιας»
το βράδυ εκείνο πού ’πιασε ανεμόβροχο
και κόπηκε η ταινία στο δέκατο επεισόδιο
του Φου-Μαντσού εναντίον του Κιτρίνου Δράκοντος.
Θυμάμαι, βγήκαμε στην παραλία αλαφιασμένοι
προσέχοντας να μη βουλιάξουμε στα μουχλιασμένα φώτα
ο Αιμίλιος, είπαμε, έμεινε να δει το τέλος.
Με κοίταξε πίσω απ’ την κάμερα
ρυθμίζοντας το βάθος της ομίχλης.
―Δυστυχώς, είπε, ο χρόνος ταξιδεύει
με την πλάτη γυρισμένη προς το σκηνοθέτη.
Δεν μπόρεσα ποτέ να πάρω
ένα πλάνο κοντινό στο πρόσωπό του.
Βασίλης Πολύζος, άμωμοι εν οδώ?
DIZZILAND, εκδ. Εριφύλη 2001
3 σχόλια:
τι να πω....
πάντα με αφήνει άφωνη απ' τη μια η προφητικότητα της ποίησης κι απ' την άλλη ο τρόπος που εισχωρεί κι ακουμπά σε διαφορετικές μορφές τέχνης
Μεριλού, πίστεψέ με, με πνίγει απεραντος θυμός. Ένας κόμπος μόνιμα στο λαιμό μου. Αυτές οι απίθανες νεροκολοκύθες, οι πολιτικάντηδες που δεν έχουν να προσφέρουν σ' αυτή τη χώρα τίποτε άλλο εκτός από τη χυδαιότητα και την αμάθειά τους, να τρων και να πίνουν κι απέξω να τους φυλάν δέκα χωροφυλάκοι για να μην ταράξει κανένας την ευωχία τους. Κι από την άλλη όψη της εικόνας, ο Αγγελοπουλος να φεύγει κατατσακισμένος πάνω στην άσφαλτο την ώρα που δημιουργούσε για όλη την ανθρωπότητα, χωρίς την παραμικρή μέριμνα από αυτό το άθλιο κράτος, να βάλουν έστω δυο απαγορευτικά σήματα για να τον προφυλάξουν. Και τώρα θα μιλάν όλοι αυτοί οι υποκριταράδες για τον μεγάλο άνθρωπο που χάσαμε και θα καθιερώσουν και κάνα βραβείο για να τον...τιμήσουν!
θεσπίστηκε κιόλας βραβείο...
θαρρώ από το υπουργείο πολιτισμού(εδώ γελάνε)
Τι να σου πω ....μακάρι να χες άδικο...σκέφτομαι πως σ' αυτή τη χώρα των εντελώς μετρίων όποιος ξεφεύγει αποκεφαλίζεται με τον ένα ή με το άλλο τρόπο
αμεσα ή έμμεσα
Δημοσίευση σχολίου